De laatste weken Truman en vakantie

Intussen op het punt om naar huis te gaan, hier mijn allerlaatste update, zodat jullie helemaal bij zijn.
We pakken de draad weer op bij het eind van mijn vorige verslag: terug op Truman na een geweldige week springbreak in de stacaravan van Shannon.
Eenmaal terug op de campus kwam bij mij enigszins het besef dat m’n avontuur bijna over was. 8 weekjes les nog te gaan en dan zou ik Marja en Leo weer zien, 9 weken tot mijn afscheid van Truman. Enigszins eenzelfde gevoel als ik had zo’n twee maand voor m’n vertrek uit Nederland: het komt snel dicht bij en je bent er heel bewust mee bezig, maar toch lijkt het ergens nog best ver weg en wil je je er nog niet te druk over maken. In het begin ging het Trumanleventje dan ook gewoon door alsof er niks aan de hand was, en leek niemand anders zich er ook echt mee bezig te houden.
Met de fraternity werd er gewoon gefeest zoals we dat het hele jaar gedaan hadden, met het voetbalteam werd er weer lekker buiten getraind om onszelf klaar te stomen voor het K-State tournament dat eind april gespeeld zou worden en wat schoolwerk betreft was het even nog rustiger dan het eigenlijk altijd al was, omdat we net de midterm exams achter de rug hadden. Zo kachelde het lekker rustig door en gebeurde er niet te veel bijzonders de rest van maart.
Toen werd het april. De final exams kwamen in zicht, mensen moesten zich gaan inschrijven voor vakken voor het volgende semester en zo kwam min of meer bij iedereen op de universiteit tegelijk het besef: damn, nog 5 weken en het schooljaar is afgelopen. Mensen begonnen Facebook statussen te plaatsen als ‘Summer is almost here!’ en ‘Just like that your freshman year is almost over.’ Ook voor mij was het toen opeens wel heel wezenlijk en ik realiseerde me toen pas echt dat niet alleen mijn ‘freshman year,’ maar mijn volledige Truman carrière er bijna op zat. Ook bij teamgenoten, fraternity brothers en andere goede vrienden begon toen door te dringen dat ik ze bijna zou gaan verlaten. Er ging vanaf dat moment bijna geen dag voorbij dat er niet minstens een iemand een opmerking maakte over mijn vertrek en dat ze het eigenlijk helemaal niet goed vonden dat ik weg ging. Intussen begonnen ook mensen thuis steeds vaker te noemen dat ik alweer bijna terug zou zijn en het werd een onderwerp waar ik in mijn hoofd best veel mee bezig ben geweest.
Met ditzelfde besef dat het bijna klaar was begon ik me af te vragen of het nou was geweest wat ik er van verwacht had, of ik er de ervaring uit had kunnen halen die ik wilde, heb ik er genoeg mee gedaan, zijn er dingen die ik anders had gewild misschien? Hoezeer heeft deze ervaring mij gedurende dit jaar voor mijn gevoel veranderd? Hoezeer zal ik in de ogen van anderen veranderd zijn? Kan ik straks mijn leven in Groningen weer makkelijk oppakken? Ondanks dat ik best veel met deze vragen bezig was stond het gelukkig niet in m’n weg om gewoon zoveel mogelijk van de laatste paar weken te genieten en er nog zo veel mogelijk uit te halen.
Het eind van het schooljaar (en dus finalsweek) naderde, dus vroeg het schoolwerk weer iets meer aandacht en ook de ‘social calendar’ werd voller, omdat de meeste organisaties op de campus hun laatste feesten voor het jaar gingen plannen en allemaal met een knal af wilden sluiten. Zoals jullie hebben kunnen lezen heb ik gedurende het hele jaar als DJ aardig naam gemaakt op Truman en zo waren mijn weekenden vrij snel gepland. Het voetbaltoernooi kwam ook steeds dichterbij dus er werd vaker getraind en zo waren mijn laatste weken dus behoorlijk druk, maar wel heel leuk.
Hoogtepunten hierin waren absoluut wederom een Paint Party, een ‘short shorts party’ van m’n fraternity waar iedereen ontzettend foute korte broekjes aan had (“Korte broekjes op een short shorts party, meen je dat?!” “Ja serieus” “Dat had ik nou nooit gedacht!” “Nee gek hè…”) en er heel idioot uit zag, en het toernooi was ontzettend leuk, ondanks dat we helaas in de halve finale uitgeschakeld werden.
Het leuke toernooiweekend was ergens echter ook heel dubbel. Het was het laatste wat er met het team op het programma stond en dus betekende dit ook dat het afscheid nemen was begonnen. Samen met een Duitse jongen die dit semester bij het team was geweest kreeg ik een korte speech van de aanvoerder en een staande ovatie van het hele team om ons te bedanken voor onze inbreng. Even later werd ik nog even weer apart genomen door de captain, drukte hij me nog weer op het hart dat hij heel blij was dat ik voor ze gespeeld had en dat het een flinke aderlating was dat ik niet weer terug zou komen. Dit gaf natuurlijk wel voldoening, en ondanks dat ik ontzettend veel zin heb om straks weer bij Be Quick aan de bak te gaan, was het best even lastig om Truman FC af te sluiten.
Eenmaal terug van het toernooi begon ik aan mijn laatste lesweek op Truman, en had ik een heleboel ‘laatste keer’ ervaringen. Natuurlijk de laatste lessen, maar ook laatste keer Skype met Marja en een aantal vrienden, en vast ‘vaarwel’ zeggen tegen mensen die ik tegen kwam op de campus ‘voor het geval dat’. Voor ik het wist was vrijdag daar: de dag van het weerzien met Marja en Leo. Na 8,5 maand helemaal weg te zijn geweest van moeders waren we herenigd, maar in plaats van thuis, waren we op vreemde, Amerikaanse bodem. Ook was dit weerzien ontzettend sterk verbonden met het afscheid van mijn leven op de Truman State University, en met dat ik Marja en Leo uit de auto zag stappen werd het einde van mijn avontuur opeens heel concreet. Hierdoor was het niet per se alleen heel leuk om ze weer te zien, maar was ik eigenlijk nogal in de war daar de gemengde gevoelens en wist ik niet zo goed wat me overkwam. Gelukkig voelde het vervolgens toch wel vrij snel weer vertrouwd.
Dat weekend werd samen met Marja en Leo doorgebracht. De Truman campus werd uitvoerig bekeken en er werd een tripje gemaakt naar Columbia om daar de campus van Mizzou (een grote universiteit met net ff dat beetje extra uitstraling) te bekijken. Vervolgens werd het voor mij tijd om me voor te bereiden op m’n finals en Marja en Leo gingen de natuurschatten van Missouri bewonderen.
Finals week was een rare toetsweek. Op de middelbare school wilde je er altijd het liefst zo snel mogelijk van af zijn en er leek geen einde aan te komen. Omdat deze toetsweek mijn laatste week op Truman zou zijn kon ie me eigenlijk niet lang genoeg duren, maar vloog ie voorbij. Na een eerste examen op dinsdag brak er een nieuw stadium van afscheid nemen aan. Sommige mensen waren namelijk dinsdag al klaar, bleven nog voor een laatste gekke avond op Reading day eve, en zouden de volgende dag vertrekken. Echt het laatste feestje samen (voorlopig), dus ergens een beetje zuur, maar wat was het een avond! Met twee ‘boekingen’ voor Frank Avenue was de avond voller dan ze voor mij in mijn nog prille DJ bestaan zijn geweest. Eerst heb ik gedraaid op wederom een grote ‘rave’ waar het dak er aardig af ging, om vervolgens nog een laatste keer in Bohemia de boel los te laten gaan. Twee enorm geslaagde feesten op een avond, met de mensen waar ik in Kirksville het meest mee om ging. Na m’n set in Bohemia ook gevuld met herinneringen ophalen, afscheidsknuffels en dronken beloftes dat men mij deze zomer nog zou komen opzoeken.
Ik had mijn tweede en laatste examen op vrijdag, maar omdat ik daar nauwelijks voor hoefde te leren konden eigenlijk de hele woensdag en donderdag in het teken staan van voor de laatste keer een balletje trappen, ff chillen, filmpje kijken enz. en afscheid nemen. Donderdagavond werd er nog een klein bescheiden feestje gehouden met mijn fraternity brothers die er gelukkig bijna allemaal nog waren, en de 21e verjaardag van Shannon werd gevierd. Wederom een leuke avond, maar het werd steeds meer ‘bittersweet’.
Vrijdagochtend, na mijn examen, stond mij de lastigste anderhalf uur van mijn laatste week te wachten: mijn kamer helemaal leeg ruimen, afscheid nemen van mijn kamergenoot, van Shannon, en van bijna alle jongens van Phi Sig. Een aantal waren ondanks dat ze al eerder klaar waren tot vrijdag gebleven om nog zo lang mogelijk bij mij in de buurt te zijn, maar toen was vrijdagochtend toch echt het moment daar. Met een boel mooie woorden van de jongens en de wetenschap dat ik ze allemaal lange tijd niet zou zien werd het een emotionele bedoening, en stonden we daar met een groep ‘stoere’ fraternity boys met z’n allen te janken. Het moeilijkste, maar tegelijkertijd mooiste afscheid was dus voor het laatst bewaard, en we zetten koers naar Kansas City voor onze vlucht naar LA.
Daar werden de volgende dag eerst de camper en toen Jesse en Isha opgehaald, en onze vakantie was officieel begonnen.
We hebben met z’n vijven verspreid over 3 weken een fantastische rondrit gemaakt, veel gezien en beleefd en het ontzettend naar onze zin gehad.
In LA stonden Disneyland, een NBA play-offwedstrijd van de LA Clippers en Hollywood/Beverly Hills op het programma. Stuk voor stuk hele gave (maar natuurlijk wel ontzettend verschillende) belevenissen.
Na LA stond de Grand Canyon op het programma. Daar zijn we in een aantal ‘etappes’ naartoe gereden, met een tussenstop in o.a. het Joshua Tree national park. Een bijzonder woestijn/rotsachtig landschap waar we een leuke wandeling maakten te midden van de nodige woestijnbeesten als hagedissen en slangen, en een nachtje op een leuke camping hebben gestaan.
De Grand Canyon maakte een ongelooflijke indruk op mij. Je kent het beeld al een beetje van foto’s en dingen die je op tv wel eens ziet, maar het moment dat ik daar zelf op de ‘rim’ van die enorme kloof stond, was ik echt met stomheid geslagen. Het is zo groot, zo uitgestrekt en zo mooi, dat ik het eigenlijk niet helemaal kon bevatten en ik werd er heel bescheiden van. Als je met eigen ogen ziet wat daar door natuurkrachten ontstaan is, voel je je als mensje daar zo nederig en nietig. Echt een verpletterende indruk en voor mij absoluut een van de hoogtepunten van de reis.
Verder stonden aan natuurparken de monument valley (die we al paardrijdend bekeken hebben!), bryce canyon, zion park, en yosemite nog op het programma. Monument valley was een bijzondere ervaring omdat we die dus op een paard hebben gedaan. Door het typische ‘western’ landschap om je heen, en een guided tour van een indiaan, voelde het alsof we met z’n 5en in een cowboyfilm zaten. Erg leuk.
Bryce canyon was wat kleuriger, en had meer gekke vormen dan de Grand Canyon, maar maakte ondanks dat het ook erg mooi was minder indruk op mij dan de Grand Canyon.
Vervolgens was Zion gewoon een erg gaaf berglandschap om doorheen te rijden en na Zion werd er koers gezet naar Las Vegas.
Ook Vegas maakte een adembenemende indruk op mij. Op een paar vierkante kilometer kun je daar naar Venetie, Parijs, New York, Egypte, en het oude Rome (om slechts een paar op te noemen), die allemaal in de meest luxueuze hotel/casino’s in het klein zijn nagebouwd. Overal op straat zie je de gekste types lopen, vaak met een enorm cocktail glas in de hand, en waar je ook kijkt gebeurt wel iets. Vegas slaapt nooit. Fantastische ervaring.
Na Vegas was Yosemite aan de beurt, waar we de eerste dag een erg mooi pad langs een waterval omhoog hebben gelopen en de tweede dag op een bospad zowaar nog een beer hebben gezien! Na Yosemite was San Francisco de volgende en laatste stop van onze reis. Eerst op vrijdag met Jesse en Isha naar een super gaaf festival geweest, zaterdag en zondag de stad wat verkend, maandag de Golden Gate bridge over gefietst en zo zaten we alweer aan het eind van onze vakantie. Dinsdagochtend met z’n allen heel vroeg richting het vliegveld van San Francisco waar eerst Jesse en Isha al aan hun reis richting Schiphol begonnen, en waar Marja, Leo en ik later op de dag eerst naar Kansas City moesten vliegen.
Intussen is het hier dinsdagavond laat en terwijl Marja en Leo lekker liggen te snurken, lig ik hier dit laatste verslag van mijn reis af te maken, omdat ik niet kan slapen door een combinatie van de warmte, enthousiasme om weer naar huis te gaan, en gedachten over het verlaten van de States, waar ik zo’n fantastisch jaar heb gehad.
Om nou nog even terug te komen op de vragen die ik eerder noemde, waar ik zo mee heb rondgelopen, een soort concluderend, laatste hoofdstukje:
Uiteindelijk is het op sportief gebied voor mij enigszins een teleurstelling geweest, omdat ik niet heb kunnen doen waar ik zo naar uitkeek in eerste instantie: voetballen voor het varsity team.
Ik heb echter uiteindelijk nog enigszins voldoening kunnen halen uit samen met Marten het club team op sleeptouw nemen, en meerdere jongens zien groeien naarmate het jaar vorderde. Ik denk dat het op zich best een leerzame ervaring is geweest, maar als ik straks weer bij Be Quick ga meetrainen zal ik snel merken of het niet ten koste is gegaan van mijn ontwikkeling als speler.
Los van het voetbal kon ik het me eigenlijk niet beter wensen. Ik kan Engels spreken zonder er bij na te denken, ik heb Amerikaanse cultuur gesnoven en last but not least een fantastisch sociaal leven opgebouwd hier aan de andere kant van de plas. Daarbij komt nog iets wat ik niet had durven dromen toen ik deze kant op kwam: de opkomst van Frank Avenue op Truman. Nou is Kirksville natuurlijk een kleine plaats en Truman met 6500 studenten geen enorme universiteit, maar richting het eind van het jaar wisten een heleboel Trumanstudenten wie ‘that Dutch guy’ was en werd ik op de campus herkend door mensen waarvan ik bij god niet wist wie het waren. Ik ben erg dankbaar voor de kansen die ik hier heb gekregen van de mensen die de grote feesten organiseerden en ondanks dat het dus niet eens heel veel voorstelt voelt het toch echt best wel goed om een beetje een ‘BTS’-er (Bekende Truman Student) te zijn.
Tenslotte kan ik zeggen dat het dus kloten was om afscheid te nemen, maar dat het pijnlijk was om dit achter me te laten geeft voor mijn gevoel ook aan dat ik er het beste van heb gemaakt, en maximaal heb genoten van deze 9 maanden. Daarom kan ik nu ook met een voldaan gevoel terug keren naar Groningen, om daar weer lekker bij Be Quick te gaan spelen en in september als het goed is te beginnen met International Business.
Nou, dit was hem dan, mijn laatste verslag over mijn ervaringen in de USA.
We landen donderdag om 8.20 ’s ochtends op Schiphol en ik ga dan meteen door naar Groningen. Wie weet dat ik sommigen van jullie tegenkom in de stad die avond.
Voor alle anderen, tot gauw!