'Bule' op zijn luchtbed in het zwembad

Het is woensdagmiddag, een uur of half 6, de schemering zet in, als ik een ijskoude fles Bintang uit de koelkast pak en deze met veel voldoening met een luide knal open plop met de aansteker van huisgenoot Kevin.
Op mijn dooie gemak zet ik het biertje langs de rand van ons zwembad en bedenk de handigste manier om op het ietwat kleine en daardoor wat eigenwijze luchtbed te klauteren. Als ik na wat geworstel eindelijk lig en rustig dobberend de eerste slok van mijn biertje heb genomen, denk ik met een tevreden glimlach op mijn gezicht: Nice, weekend.
Terwijl ik van de ondergaande zon geniet verras ik mezelf met de conclusie dat ik intussen al een maand in Jogjakarta ben en rustig denk ik terug aan de eerste paar weken hier.
Mijn avontuur begon op Schiphol, waar het uitzwaai gezelschap wederom (net als toen ik naar Amerika vertrok) uit Marja, Leo en Friso bestond. Na een voorspoedige reis stond ik een kleine 17 uur later in Jogjakarta, een stad qua oppervlakte nauwelijks groter dan Groningen met een half miljoen inwoners en thuisstad van de Universitas Gadjah Mada, waar ik me dit semester student mag noemen. Toen ik eenmaal mijn bagage van de band geplukt had en richting aankomst hal liep waar een ‘student buddy’ mij op zou wachten om me naar mijn huis te brengen, zag ik in mn ooghoek een jongen van mijn leeftijd staan die onmiskenbaar Duits was. Ik vroeg me even af of hij misschien ook hier zou gaan studeren, maar moe van de reis had ik even geen puf voor een gesprek dus knikte ik vriendelijk en liep rustig verder. Toen ik mijn student buddy eenmaal gevonden had, bleek dat ze samen met een andere buddy ook nog op Kevin, een Duitse student (knew it!), stonden te wachten.
Voor mijn vertrek was mij een verblijf in een vrij luxe wijk in de schoot geworpen doordat een aantal internationals een mailtje rond hadden gestuurd dat ze nog huisgenoten zochten. Ik had gereageerd en werd vrij snel uitgekozen om bij ze te komen wonen. Van het vliegveld werd ik eerst bij mijn nieuwe onderkomen afgezet, waarna ze Kevin bij zijn hostel af zouden zetten. Ik wist dat mij hier heel iets anders te wachten stond dan in Groningen, want hoewel ik thuis weliswaar ook in een villa woon, deel ik hem in het mooie Groningen met 10 andere mannen. Hier zou ik het voor een semester met 4 meiden moeten redden. Gelukkig werd ik hartelijk ontvangen en was de omgang meteen gemakkelijk.
De eerste dagen verliepen rustig. Samen met mijn nieuwe huisgenoten, Kevin en student buddies werd de stad vast een beetje verkend en werden kleine praktische dingen als een simkaart etc. geregeld, maar ook werd er voor mijn vervoersmiddel gezorgd: dé manier om je te verplaatsen door het gigantisch chaotische verkeer hier is op een scooter zonder Nederlandse snelheidsbegrenzing. Geweldig.
Na een halve week stond de international student orientation op het programma, waar we de andere international students zouden ontmoeten en wat over de gang van zaken op de uni en in Indonesie zouden leren. Er zijn dit semester in totaal ongeveer 140 internationals op de campus, waarvan 27 op onze faculteit. De meesten heb ik intussen ontmoet en t zijn over t algemeen leuke lui.
Van deze orientation en gesprekken met onze buddies leerden we in de eerste week meteen dat wij blanke westerlingen ‘bule’ worden genoemd, en dat de meeste mensen hier zich over ons verwonderen of zelfs tegen ons opkijken. Dit heb ik ervaren toen ik in een van de afgelopen weekenden dacht een rustig dagje strand te pakken. Om de haverklap kwamen er locals naar ons toe om te vragen of ze met ons op de foto mochten, namen mensen van een klein afstandje selfies met ons in de achtergrond zonder een poging te doen dit te verbergen en werd er aan onze blanke huid gevoeld en naar mijn blonde haar gewezen. Zo werden we tijdens ons toeristen momentje op het strand zelf de toeristische attractie.
In de orientation week moesten we ook onze vakken kiezen, en ik heb het voor elkaar gekregen om de boel zo te plannen dat ik alleen op dinsdag en woensdag naar de uni hoef. 5 dagen weekend dus. #winnen
Ik volg hier de vakken Business Communication and Negotiation, E-Marketing, Business Plan, Consumer Behaviour en Human Resource Management. We hebben er intussen drie college weken op zitten en ik kan wel stellen dat het ff wat anders is dan thuis. Ik heb me in Groningen wel eens geërgerd aan de manier waarop dingen geregeld worden, of het niveau waarop sommige professoren college geven, maar het is hier in de meeste gevallen droevig op een manier waarvan ik nog niet wist dat het kon. Het is dus op dinsdag 7.5u en woensdag 5u lang ff doorbijten om niet in slaap te vallen tijdens college, maar de positieve kant van het verhaal is dat ik dus praktisch een semester vakantie kan vieren. 
Ook buiten de uni om is het leven lekker rustig. Af en toe wordt er een middagje zaalvoetbal gespeeld, of een tripje op onze scooters door de rijstvelden gemaakt. Daarnaast wordt er zo nu en dan een feestje gebouwd bij internationals met een luxe huis met zwembad thuis, of op donderdagavond in het centrum hier.
Dan word ik even verstoord in mijn dagdroom. De zon is intussen bijna onder en Kevin komt thuis. Hij heeft honger en gaat bij de warung om de hoek ff een portie nasi goreng halen, of ik ook wat wil. Ondanks dat dit omgerekend slechts 70 cent kost, sla ik even over. Nog niet echt trek.

Nu hoor ik je denken “Huh Kevin? Je woonde toch met 4 meiden?”. Klopt, in het begin wel. En dit was gezellig, ging prima, maar het verschil tussen wonen met 10 andere gasten en nu met 4 meiden was me te groot. Toen Kevin dus samen met 3 anderen een huis had gevonden waar nog een kamer over was, besloot ik vrij snel dat ik zou verhuizen. Sinds een week woon ik met de lui waar ik ook het meest mee optrok toen ik in het eerste huis woonde en voel me hier een stuk beter thuis.
Ook hoor ik nu bij die international students met een privezwembad in de tuin, wat erg nice is.
Ik neem nog een slok van mijn Bintang, die intussen wat lauw wordt, en verwonder me nog even weer over hoe overdreven goed we het hier hebben als westerse student. We kunnen hier omgerekend voor 3-4 euro uitgebreid uit eten (als je voor de dure optie gaat), een gewone maaltijd kost je net 1 euro, voor 1,5 euro gooien we de tank van onze scooter vol, en daarbij woon ik in een asociale villa met zwembad en twee inwonende housekeepers (wat bijna een beetje koloniaal voelt, weet nog niet helemaal wat ik er van moet vinden, maar ze zijn altijd vrolijk en lijken blij met ons te zijn) voor een aanzienlijk lager bedrag dan mijn kamerhuur in Groningen.
Terwijl ik een van onze housekeepers de schone was voor de kamer van een huisgenoot neer zie zetten, zoals altijd en net als de meeste locals met een permanente glimlach op zijn gezicht, dwalen mijn gedachten af naar de het komende weekend en dingen die ik gepland heb voor de nabije toekomst.
Deze vrijdagavond zal ik mijn opwachting maken als Frank Avenue op mijn eerste Indonesische feest.
Ik heb ook wat geholpen met de organisatie en promotie en hou er wellicht een leuk extratje aan over wat ik kan investeren in het duikcertificaat wat ik op Bali ga halen het laatste weekend van maart. Daar tussenin zitten eerst nog een lang weekend surfen in Pacitan, een kustplaats hier vlakbij, en weekend Jakarta, om op uitnodiging van een student buddy de hoofdstad van dit prachtige land te verkennen. Mooie vooruitzichten.
Met een glimlach op mijn gezicht drink ik, nog steeds dobberend op het eigenlijk net iets te kleine luchtbed, de laatste slok uit mijn flesje. Het is intussen donker en terwijl er een vleermuis over me heen scheert en op de achtergrond een zeldzame gekko een geluid maakt wat lijkt op een kikker die net een heliumballon ingeademd heeft, denk ik: “Tijd voor mijn eerste reisverslag.”