Tweede deel inhaalslag

Ondanks dat ik al een aardig eind op weg was met dit verhaal, en dat ik me voor had genomen om zo snel mogelijk dit vervolg te posten, verdween het toch weer ergens tussen de andere dingen die aan de gang waren. Vandaar nu eindelijk, later dan verwacht, het vervolg op mijn laatste verslag.

4. Christmasbreak

We eindigden het laatste verslag met Mike en Frank die weer richting Pacific vertrokken, om lekker 3 week vakantie te vieren, waarvan voor mij 2 week bij Mike thuis en de laatste week in Aspen.
Net zoals Thanksgiving was kerst een feestdag/vakantie waar ik ontzettend naar had uitgekeken, omdat het zo anders is dan thuis, en het leek me lachen om mee te maken hoe het er hier aan toe gaat.
In ons eigen kleine landje heb ik intussen meegemaakt dat een aantal mensen Kerst en de Kerstman als vervanger van 5 december en Sinterklaas zijn gaan gebruiken, maar de Amerikaanse Kerst overtreft beiden. In Nederland is er voor beide feestdagen versiering, maar niet overdreven. Je ziet het wel, maar je wordt er niet mee overrompeld. In dit grote vreemde land lijkt het alsof iedereen in een soort wedstrijd betrokken is: alle huizen en tuinen, winkels, hotels, grote gebouwen, helemaal onder de kerstversiering, al zo’n drie week van tevoren. Dan komt daar nog het cadeautjes gedeelte bij wat ik een aantal regels terug noemde, de Engelse/Amerikaanse Sinterklaas. Over het algemeen worden kinderen overgoten met cadeaus en snoep, zoals de kinderen met de rijkste ouders in Nederland dat nooit zullen mee maken, en veel mensen zijn vergeten dat het belangrijkste eigenlijk het samenzijn met de familie en vrienden is. Het enige dat van belang lijkt te zijn bij veel mensen is wederom dat materialistische, wat ik eerder op ‘Black Friday’ had mogen meemaken.
Kerst bij de Howards was echter redelijk vergelijkbaar met hoe wij het thuis vieren: familiediner en de cadeautjes die wij normaal gesproken met Sinterklaas hebben. Wat echter wel anders, en typisch Amerikaans was: het huis voldeed toch wel redelijk aan de omschrijving die ik eerder gaf, met enorm veel versiering, en dan waren er nog de alom bekende, grote kerstsokken aan de open haard.
Nou is het hier de gewoonte dat iedereen in het gezin een sok heeft met versiersels en zijn/haar naam daarop geborduurd. De ene sok nog mooier dan de ander. Ik had hier al iets over gehoord en eenmaal aangekomen bij Mike’s huis, verwachte ik dus drie sokken aan de open haard. Zo gauw we binnen kwamen, kwam moeders echter snel op ons af om mij met een glimlach van oor tot oor te laten zien dat er ook voor mij een sok hing. Hij was dan wel niet zo ‘fancy’ als gebruikelijk, maar er hing wel degelijk een sok met mijn naam aan de open haard, en voor zo ver dat niet reeds het geval was, voelde ik me echt thuis en zelfs een beetje deel van het gezin.
Tussen onze aankomst bij Mike thuis en 1e Kerstdag zat nog zo’n anderhalve week, die we voor een deel net zo lekker lui als Thanksgivingbreak doorbrachten, en voor een deel op jacht naar cadeautjes voor elkaar en Mike’s ouders. Toen Kerst eenmaal daar was, kwam er nog een schepje bovenop het gevoel dat er al was. Er lagen niet alleen cadeautjes voor Mike onder de boom, ook voor mij hadden zijn ouders een aantal cadeaus gekocht. Ieder getekend met ‘To: Frank, From: Your US Mom and Dad’. Als ik terug denk aan dat moment ben ik eigenlijk nog steeds sprakeloos. Ik weet gewoon echt niet goed wat er van te zeggen. In totaal heb ik 3 week in dat gezin geleefd, en zowel voor hen als voor mij, voelt het alsof ik er een beetje bij hoor. Heel bijzonder.
Een aantal dagen later stond natuurlijk het vieren van oud en nieuw op de planning. Wederom een feestdag waar ik naar had uitgekeken, omdat ik benieuwd was hoe verschillend het zou zijn. Het draaide uit op een kleine teleurstelling. Tot zover was bijna alles hoger, groter, breder en meer geweest, maar de oud en nieuw viering was toch echt niet zo uitbundig als ik gehoopt had dat het zou zijn. Redelijk vergelijkbaar was het vieren met vrienden (een feestje bij Mike thuis), maar in tegenstelling tot eigenlijk alle Nederlandse kinderen/pubers die van alles en nog wat aan vuurwerk in huis halen om vanaf 10 uur ’s ochtends tot diep in de nacht er op los te knallen, en de nodige vaders die proberen indruk te maken op de buren met het mooiste siervuurwerk, was hier eigenlijk nauwelijks geknal te horen, en gingen er om middernacht slechts een paar vuurpijlen de lucht in. Iedereen wenst elkaar een gelukkig nieuw jaar en om 5 over 12 is iedereen weer binnen met drankje. Nogmaals: minder dan ik had gedacht, maargoed het was een gezellig feestje, dus eigenlijk heb ik ook niks te klagen. Dan komt daar nog bij dat ik nieuwjaarsdag vertrok richting Aspen voor een weekje wintersport, dus een al te gekke, lange nacht kon ik eigenlijk ook niet echt gebruiken.
Ik heb het minstens een keer per voorgaand verslag genoemd: ik zou op skivakantie naar Aspen, hét Amerikaanse wintersportoord, waar bijna iedere ski liefhebber wel van gehoord heeft (althans, dat idee heb ik…), en het moment was eindelijk daar. Het was een idioot lange rit (21 uur!), maar gelukkig hadden we een ook zo’n idioot ruime Amerikaanse auto, dus het was allemaal zo vervelend nog niet. Voor een groot deel ’s nachts gereden, dus veel geslapen, en toen het eenmaal licht was konden we ver uitkijken over de Great Plains van Kansas, waar je min of meer tot in de oneindigheid kon staren zonder ook maar iets anders dan kale vlakte te zien. Heel aparte ervaring. Niet al te veel later begonnen in de verte de Rocky Mountains op te doemen. Wederom vrij apart: je rijdt in dat veel te platte Kansas, je ziet langzaam bergen verschijnen in de verte, en vervolgens duurt het nog een goede 5-6 uur tot je daadwerkelijk een beetje reliëf begint te merken.
Eenmaal aangekomen in Aspen was het even gedoe om onze appartementen te vinden, maar eenmaal op locatie bleek het de moeite helemaal waard te zijn: we hadden twee 8-persoons appartementen, allemaal tweepersoons slaapkamers met eigen badkamer, een ruime woonkamer, goed uitgeruste keuken, en beschikking over sauna en bubbelbad. Kon minder dacht ik.
De dag na aankomst werden de ski’s opgehaald van de verhuur en de eerste van 4 dagen op de piste kon beginnen. Ik had verhalen gehoord over hoe anders het skiën hier was omdat de sneeuw zo’n andere structuur had en de gebieden waren anders ingedeeld dan in bijvoorbeeld Frankrijk of Zwitserland en was dus erg benieuwd naar weer een nieuwe ervaring; ik kon niet wachten om de pistes op te gaan.
Tijdens dag een werd ik al redelijk vlug verrast met het feit dat eigenlijk niemand in deze ski-/snowboardclub echt goed kon skiën of boarden en ik steeds een stuk soepeler en vlugger beneden was dan de anderen. Ik begon toen wat rond te vragen hoe vaak iedereen al op wintersport was geweest, en het dichtste bij onze vele jaren ervaring met de Bramer familie, waren een meid en een andere jongen die beiden voor de 7e keer op wintersport waren. De eerste dag zijn we nog voor grootste deel met de hele groep op pad geweest, maar de andere dagen was het meestal ons met z’n drieën, en ik ben een aantal keer een paar uur in m’n eentje er op uit geweest. Zoals dat op veel zaken in het leven van toepassing is, is het gewoon het prettigst om dingen in je eigen tempo te doen, zodat je er optimaal van kan genieten/profiteren.
De een na laatste dag op de pistes hebben we met een wat groter groepje iets ontzettend gaafs gedaan. We hebben de zogenaamde Highland Bowl beklommen met de ski’s op de rug, om vervolgens via een aantal enorm pittige, maar fantastische, poederige pistes terug te keren naar het dorp. Er moest zo’n 200 meter geklommen worden van het punt waar de hoogste lift stopte, naar de top van de berg, waar de pistes van de Highland Bowl begonnen. Een klim van ruim een uur, met ski’s op de rug, over smalle, steile sneeuwpaadjes met diepe afgronden links en rechts. Echt super vet. (Zie foto’s!)
Aan de week van heerlijke sneeuw, maar kortere en wat minder pistes dan we gewend zijn, veel feest en chillen in bubbelbaden, kwam veel te snel een einde, en voordat ik het wist zaten we weer in de auto terug richting Kirksville om de tweede helft van het schooljaar te beginnen.

5. Het begin van het tweede semester

Eenmaal terug van een heerlijke vakantie had ik een aantal dagen waarin ik me van alles realiseerde en afvroeg. Mijn beste vriend op Truman, de andere Hollander, Marten, die in die paar maanden die we hier samen waren min of meer mijn grote broer was geworden, was hier slechts voor het eerste semester, via een uitwisselingsprogramma. Dit betekende dat ik voor m’n portie Nederlandse taal en humor nu aangewezen was op de skypegesprekken met het thuisfront, en niet meer even iedere dag bij het eten dom kon ouwehoeren, en om de meest idiote grappen kon lachen die de Amerikanen nooit zullen begrijpen. Ik wist en weet dat als ik eenmaal thuis ben, het contact met Marten voortgezet zal worden en we elkaar waarschijnlijk zeer regelmatig zullen zien, maar daarmee kwam ook het tweede besef: ik was halverwege mijn avontuur, en gezien hoe snel dat eerste semester was gegaan, was ik ‘bijna’ weer thuis..
Daarbij kwamen een boel verwarde gevoelens. Ik had hier intussen met Phi Sig en alle andere dingen en mensen waar ik hier bij betrokken ben een tweede leven opgebouwd, en eigenlijk leek na 17 jaar in Groningen een extra jaartje Amerika zo verkeerd nog niet, maar tegelijkertijd werden de familie, vrienden en voetbal thuis toch ook wel ontzettend gemist. Wat te doen, wat te doen?
Daarnaast kwam ook nog een enigszins verrassend aanbod om de hoek kijken. Blijkbaar had de varsity coach zijn vergissing eerder dit jaar ingezien, want ik werd gevraagd of ik dit tweede semester bij de selectie wilde. Dit leek een erg aantrekkelijk aanbod: vaker trainen dan we deden met het clubteam, meer wedstrijden, hoger niveau. Maar tegelijkertijd wist ik intussen dat er aardig wat konthoofden in het varsity team zitten, vroeg ik me af hoe groot mijn kans op daadwerkelijke speeltijd was, met die mafkees van een coach, en wist ik dat ik bij het clubteam hele toffe teamgenoten had en hoe dan ook voldoende speeltijd zou krijgen.
Intussen heb ik alles weer op een rijtje, speel ik nog altijd voor het clubteam, ondanks frustraties over het niveau hier en daar, kom ik straks gewoon lekker naar huis om (als het goed is) International Business te studeren en heerlijk weer bij Be Quick te voetballen.

Goed, terug naar mijn tweede semester hier. Voor de tweede helft van dit schooljaar heb ik hetzelfde gedaan als voor de eerste: vakken gekozen die me leuk leken, en me vooral niet te veel tijd en moeite moesten kosten. Dit semester volg ik wederom Italiaans, ik heb economie (eigenlijk wat we op het WLG al hebben gehad, maar in het Engels), een zeker vak genaamd ‘Lifetime, Health and Fitness’, en tenslotte twee sportvakken: ‘Speed, Agility and Quickness’ en Tennis. Lekker laidback, veel vrije tijd, goeie zaak.
De eerste paar weken gleden lekker soepeltjes voorbij. Een van de hoogtepunten was dat we een nieuwe pledgeclass in de vereniging hadden. Eindelijk konden we zien hoe het pledgeseason er uit ziet van de andere kant. Heel bijzonder. Iedere keer dat ik de nieuwe pledges door iets heen zag gaan, bracht het bizar levendige herinneringen boven en dacht ik met weemoed terug aan de tijd dat ik in hun schoenen stond, zo kort geleden, maar tegelijkertijd lijkt het een eeuwigheid terug. Dat pledgeseason, en de hele vereniging heeft mij een enorm waardevolle, nooit te vergeten ervaring opgeleverd.

6. Springbreak!

Zoals gezegd, de eerste weken van dit semester vlogen net zo snel voorbij als de rest van het jaar had gedaan, en voor ik het wist waren we toe aan onze Springbreak. (deze was in de eerste week van maart, en was dus eigenlijk niet echt Spring…) Mijn plannen voor deze vakantie wisselden min of meer met de dag. Misschien weer met Mike mee, misschien naar een teamgenoot in Sacramento, California, misschien met een vriend mee naar Chicago, en wat uiteindelijk het plan werd: met een groep fantastische vrienden, inclusief Marten die voor onze springbreak 12 dagen weer in de States was, een weekje naar de laketrailer van Shannon, een goede vriendin van me. We zaten met acht man in het vakantiehuisje van de familie van Shannon, in een vakantiepark bij Table Rock lake in Zuid-Missouri, waar haar hele familie al jaren lang de zomervakanties doorbrengt. Naast het huisje is de familie van Shannon ook eigenaar van een speedboot, jetski en twee golfkarretjes.
“Wat zeg je nou Frank, golfkarretjes?”
“Ja, golfkarretjes.”
“Maar waarom dan?”
“Om de 200 meter die ze anders naar het meer zouden moeten lopen te overbruggen. Weer heerlijk Amerikaans. Maar mij hoor je niet klagen. Ik vind dat wel mooi, beetje rondscheuren in die dingen. Veel te hard over het campingterrein, genieten.”
“Nou, ik weet niet wat ik daar van moet denken..”
“Ja, sorry, daar kan ik ook niet zo veel aan doen.. zit in het bloed, echt een Oude Avenhuis blijkbaar..”
“Ok, daar heb je een punt… maar dat terzijde. Vertel je lezers nog wat meer over je vakantie.”
“Goed plan.”

Needless to say, we hadden een boel lol met bovengenoemde gemotoriseerde voertuigen. Daarnaast lekker luieren in de zon (we hadden ontzettend mazzel met het weer! :) ) en lekker eten iedere avond, gekookt daar Marten, Mark (een Duitse student hier) en mij. Helemaal top dus. Ook werd er nog een dagje een bezoek gebracht aan Branson. Een nabijgelegen plaats die ‘the Las Vegas of the Mid-West’ genoemd wordt. Eenmaal daar aangekomen werd de conclusie vrij snel getrokken dat dat wat overdreven is, maar het was best een grappig plaatsje, met veel souvenirshops en kleine attracties.
Een extra’tje hier was dat de plaats een week eerder getroffen was door een tornado, die de nodige schade had aangericht. Omdat we die dingen niet echt hebben in Nederland was het ook weer heel iets nieuws om met eigen ogen de schade te zien die zoiets aan kan richten. Behoorlijk intimiderend.

Over intimiderend gesproken.. We zaten erg dicht bij de grens met Arkansas, een van de Southern Confederation staten waar, zo schijnt, de white power beweging, of Ku Klux Klan nog relatief groot is, en moesten naar een plaats in Arkansas voor de dichtstbijzijnde supermarkt en andere tekenen van beschaving. De avond van aankomst bij het vakantiehuisje gingen we meteen voorraden inslaan, en in de Walmart in Arkansas vielen Marten en ik zowat om van verbazing. We zagen een enorme vent, gemillimeterd haar, die boven beide oren een groot hakenkruis had getatoeëerd. Welcome to Arkansas… Na dit bijzondere voorgeval was iedereen wat in de war, maar al gauw ging de knop om en gingen we genieten van ons fantastische weekje.
Wederom een week die voorbij vloog, en voordat ik het wist waren we alweer in St Louis om Marten op het vliegtuig terug te zetten, en vervolgens terug naar Kirksville te komen.

Dit is wel weer even genoeg voor nu, spoedig meer over de afgelopen weken!

Take care everyone!